ผมน่าจะมีอายุไม่เกิน 10 ขวบ ตอนที่ครอบครัวพาผมไปเที่ยวสวนสัตว์ในลอนดอนเป็นครั้งแรก ผมมั่นใจว่า วันนั้นผมต้องได้เห็นสัตว์ป่ามากมายหลายชนิด แต่มีหน้าสัตว์เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ที่ตรึงอยู่ในความทรงจำของผมไม่เคยเลือน มันคือใบหน้าขนาดยักษ์ของ “กอลิล่า” ครับ
บทละครของเชกสเปียร์ (Shakespeare) เป็นแรงบันดาลใจสำคัญต่อการสร้างสรรค์งานของจิตรกรอังกฤษสมัยวิกตอเรียนแทบทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่ง เซอร์ จอห์น เอเวอเรต มิลเลส
แม้จะเคยได้ยินชื่อเสียงของ ท่านพุทธทาสภิกขุ แห่งสวนโมกขพลาราม อ.ไชยา จ.สุราษฎร์ธานี แต่หลายคนคงอดตั้งคำถามไม่ได้ว่า เหตุใดอริยสงฆ์รูปนี้ซึ่งกล่าวกันว่าปฏิเสธการเอารูปตัวท่านไปเคารพกราบไหว้บูชาในฐานะพระขลัง พระศักดิ์สิทธิ์ฯลฯ และมุ่งเน้นให้คนเข้าใจแก่นธรรมของพุทธศาสนาไม่ให้ยึดมั่นใน “ตัวกู ของกู” ถึงมีภาพถ่ายตัวท่านในอิริยาบถต่างๆพร้อมบทกลอนสอนธรรมะให้ผู้คนทั่วไปได้เห็นบ่อยจนชินตา
ครั้งหนึ่งในอดีต “อินโดนีเชีย”เคยเป็นแหล่งที่มีบรรดาเสือโคร่งอาศัยอยู่ตามธรรมชาติทั่วประเทศมากถึงสามสายพันธุ์ เมื่อกาลเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ประชากรของมนุษย์เพิ่มจำนวนมากขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเกิดการลุกล้ำพื้นที่เข้าไปในป่า และเกิดการล่าสัตว์ขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้