ความเศร้า แล่นเข้าจับที่ขั้วหัวใจ หัวใจอันเคยบรรจุไปด้วยซีกของความงาม และซีกของความน่าเกลียด หัวใจอันเคยเต็มไปด้วยมานะและแรงใจในความคิดฝัน หัวใจอันเต็มไปด้วยความมีอัตตาตัวตนล่วงเลยไปจนขีดสุดและแล้วก็ปล่อยวาง

บางคนเล่าถึงเขาว่า “เป็นหนึ่งในศิษย์อาจารย์ศิลป์ พีระศรี ที่ท่านเห็นแล้วกล่าวว่า เห็นลูกศิษย์เก่งอย่างนี้ ฉันก็ตายตาหลับ” แทบทุกคนเล่าถึงเขาว่า “เป็นเพื่อน เป็นรุ่นพี่ที่มีความสุภาพมากๆ และเป็นแรงบันดาลใจระดับตำนาน ในฐานะผู้ที่มีความสามารถสูงในงานศิลปะเทคนิควาดเส้น”

“อยากให้มาดูตัวอย่างธรรมชาติที่ผมได้สัมผัสและยังหลงเหลืออยู่ทางภาคเหนือของไทย ที่นับวันจะถูกบุกรุกและทำลายโดยสังคมยุคใหม่ เช่น การขยับขยายของบ้านจัดสรร และความเจริญอื่นๆเข้าไปในพื้นที่ที่มีท้องทุ่ง บึงบัว ฯลฯ แม้แต่บนดอย หรือบนภูเขา นักท่องเที่ยวไปเที่ยวเยอะขึ้น โดยที่ไม่ตั้งใจ ทำให้ธรรมชาติถูกทำลาย และผมอยากให้นิทรรศการนี้ กระตุ้นให้ผู้คนเห็นความสำคัญของธรรมชาติรอบตัว ไม่อยากให้ทำลาย ไม่ว่าจะเป็นภาคไหน พื้นที่ไหนก็ตาม

ในห้วงเวลาที่สังคมกำลังวิพากวิจารณ์ต่อกรณี “วัดพระธรรมกาย” ขณะเดียวกัน พระสงฆ์ในภาพถ่ายของช่างภาพ เอกรัตน์ ปัญญะธารา ก็กำลังจัดแสดงให้ประชาชนทั่วไปได้ชม ไม่ใช่บนพื้นที่ทางศิลปะเช่นที่เราต่างคุ้นชิน แต่เป็นในรั้ววัด !?

มันคือภาพอะไร? ภาพของอสุจิหรือไม่ ? ผู้ชมบางท่านถามออกไปตรงๆ เช่นนั้น เมื่อมองไปที่ภาพวาดของ นฤพนธ์ ชุวรรณโสภน

สมใจ จงรักวิทย์ อาจารย์สอนศิลปะ และหัวหน้าโครงการเสริมศักยภาพทางด้านศิลปะ (Art Learning) บอกเล่าว่า โครงการฯ ได้เริ่มต้นขึ้นเล็กๆ เมื่อประมาณ 2554 โดยการคัดเลือก นักเรียน จำนวน 15 คน ซึ่งเรียนศิลปะกับตน และมองว่ามีแววทางด้านศิลปะ มาเรียนรู้ศิลปะเพิ่มเติม นอกเหนือจากการเรียนในชั้นเรียน ซึ่งมองว่ายังไม่เพียงพอ