วันแรกของปี 2558 หลายคนเลือกวางชีวิตของตัวเองไว้ที่ “หอศิลป์ริมน่าน” หอศิลป์ซึ่งก่อตั้งโดย วินัย ปราบริปู ศิลปินผู้เป็นชาว อ.ท่าวังผา จ.น่าน ที่หลายปีก่อนตัดสินใจที่ซื้อที่ดินหลายไร่ติดแม่น้ำน่าน บนถนนน่าน –ทุ่งช้าง ด้วยความตั้งใจจะทำเป็นบ้านและสตูดิโอทำงานศิลปะ หลังจากที่เคยชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ มานาน และอยากจะกลับมาปักหลักที่บ้านเกิด
กลายเป็นประเด็นร้อนรับปี 2558 ของคนศิลปะบนโลกโซเชียล เมื่อ “ทิพย์ แซ่ตั้ง” ทายาท “จ่าง แซ่ตั้ง” ศิลปินผู้ล่วงลับ โพสต์ข้อความผ่าน facebook ถามถึงมาตรฐานคัดเลือกศิลปินไทยร่วมแสดงผลงานใน “มหกรรมศิลปะร่วมสมัยนานาชาติ เวนิส เบียนนาเล่”อันเป็นมหกรรมศิลปะที่จัดขึ้นประจำทุกๆ 2 ปี ณ เมืองเวนิส ประเทศอิตาลี มีผู้เข้าชมงานจากทั่วโลกและประเทศไทยได้รับเชิญให้เป็นประเทศสมาชิก นำผลงานของศิลปินไทยไปร่วมแสดงครั้งแรก ในปี พ.ศ. 2546
ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ที่บ้านของฉันอากาศหนาวในบางวันลมหนาวแรงพัดซู่ๆ ในยามดึกดื่นและอ่อนแรงลมลงในเวลากลางวัน กระนั้นในแสงแดดก็ยังไม่วายหนาวฉันเริ่มเปิดตู้ขนเอาผ้าห่มและเสื้อหนาวออกมาสำหรับใส่ใช้งาน
หลังจากที่เคยมีการจัดงาน เทศกาลศิลปะน่าน (Nan Arts Festival) ครั้งที่ 1 ตอน “น่าน เนิบ เนิบ “ ไปเมื่อปี 2557 ที่ผ่านมา เพื่อเป็นการนำกระบวนการทางศิลปะมาเป็นสื่อหลักในการเชื่อมโยงและขับเคลื่อนให้เกิดการเรียนรู้อย่างยั่งยืน เร็วๆนี้ ศิลปินหลากแขนงกำลังจะกลับมาสร้างสรรค์ผลงานให้ชมอีกครั้ง ผ่าน “เทศกาลศิลปะน่าน ครั้งที่ 2” ระหว่างวันที่ 13-15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558 ณ สองฝั่งแม่น้ำน่าน (ในเขตเมือง)
เมื่อมองๆ และคิดๆ ไป พบว่าชีวิตของฉันนั้นแวดล้อมไปด้วยความรัก ฉันพบว่ามีความรักซุกซ่อนอยู่ทั่วไปในทุกหนแห่งในบ้านของฉัน ในข้าวของ ในต้นไม้ ในสัตว์เลี้ยงและในตัวฉัน