ถนนสุขุมวิท ถนนสายหลักสายสำคัญ ถนนที่ไม่เคยหลับไหล ถนนที่ผู้มีอันจะกิน ดารา นักร้อง นักการเมือง ผู้มีชื่อเสียง ตระกูลใหญ่ตระกูลโต ชอบที่จะเลือกมาพำนักอาศัย รวมไปถึง นักธุรกิจชาวต่างชาติ นักท่องเที่ยวจากทั่วมุมโลก ที่ต้องเดินทางมา สักครั้งหนึ่งในชีวิต พงษ์สกุล ชาเหลา ใช้เวลาทั้งตอนกลางวันและกลางคืน เดินเข้าออกตามซอกซอยสุขุมวิทเพื่อบันทึกภาพ เริ่มจากสุขุมวิทซอย1 ไปเรื่อยๆ เป็นเวลาร่วมอาทิตย์ เพื่อเก็บข้อมูลและเพื่อมาสร้างสรรค์ผลงานศิลปะในรูปแบบที่เขาถนัด

ชม “บันทึกการเดินทางเพื่อค้นหาและทบทวน” นิทรรศการเล่าเรื่องด้วยภาพถ่ายขาว-ดำ 22 ภาพ พร้อมบันทึกขนาดสั้นซึ่งเป็นเสมือนไดอารี่ส่วนตัวแทนความรู้สึก ความทรงจำและมุมมองต่อการใช้ชีวิตที่เปลี่ยนไปตลอดการเดินทาง 8 ปี ของ วชิระ ตราชู

จากที่ฉันเคยฝันไว้ว่า อยากจะมีบ้านอยู่ในป่าดอกไม้ที่ร่มและหอม ตอนนี้ฉันไม่มั่นใจในความฝันที่เคยมีมาดังเดิมเสียแล้ว และนี่เป็นปลายฤดูฝน ฝนตกตอนกลางคืนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนักเสียงฟ้าร้องคำรามและผ่าดังกึกก้องราวกับเทวดากำลังเตะถีบอะไรบางอย่างบนวิมานข้างบนด้วยความโมโหโกรธาอย่างสุดขีด ฉันนั่งทำงานไปและไม่วายหลับตาปี๋ไปด้วยเมื่อได้ยินเสียงฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างติดๆ กัน

แม้ไม่มีการโหวตให้คะแนน ..แต่ถ้าถามถึงหนึ่งในบรรดาหนุ่มฮอตของวงการการ์ตูนและนักวาดภาพประกอบรุ่นใหม่ หลายคนไม่ลืมนึกถึงหนุ่มคนนี้ อมรลาภ พรหมสุวรรณ หรือ จ๊อดแปดริ้ว เจ้าของ “ลายเส้นสะท้อนสังคม” ที่หลายคนนิยามให้ ด้วยมักจะหยิบยกเอาประเด็นที่เกิดขึ้นในสังคมรอบๆตัวมาเป็นแก๊ก หรือมุขในการนำเสนอ

และแล้วเมืองในดินก็เกิดขึ้นมา ไม่ได้เกิดจากนักวิทยาศาสตร์ นักวิศวกร สถาปนิกชั้นนำ นักดาราศาสตร์ โหรทำนาย นักการเมืองคนไหน แต่เกิดจากจินตนาการร่วมกันของเด็กกลุ่มหนึ่งในชุมชนป้อมมหากาฬ ชุมชนบ้านบาตร ชุมชนวัดสระเกศ-ตรอกเซี่ยงไฮ้ และชุมชนสิตาราม กับ “กลุ่มดินน้ำมัน”

ฉันเปิดดูในตู้เพื่อหาหนังสือเก่าๆ ที่เก็บไว้มาอ่านเพื่อย้ายอารมณ์ตัวเองจากภาวะปัจจุบันอันแสนเศร้านั้น ให้เข้าไปอยู่ในภวังค์โลกแห่งตัวหนังสือ ถ้อยคำอันงดงามและเรื่องราวในนั้น พาฉันออกไปจากความรู้สึกนึกคิดของตัวเองได้ชั่วขณะ ฉันพบหนังสือเล่มหนึ่ง ที่มีชื่อเรื่องแสนไพเราะว่า ขอปีกให้รักโบยบิน ภาพของนางฟ้าตัวน้อย ที่กำลังสวมปีกโบยบินนั้นผุดขึ้นมาอย่างงดงามในอารมณ์ความรู้สึกของฉัน