ในวันหยุดร้านค้าและถนนในหัวหิน มีครอบครัวของคนกรุงเทพฯ และหนุ่มสาวมากมาย ต่างพากันเดินเกี่ยวก้อยชี้ชวนกันชมสิ่งนั้นสิ่งนี้ระหว่างการเดินเล่นและจับจ่ายซื้อของ มองจากภายนอก พวกเขาล้วนดูสุขสบาย ส่วนฉันอยู่ในชุดเสื้อและผ้าถุงเก่าๆ ที่ก็เดินปนเปอยู่บนถนนสายเดียวกับพวกเขาเช่นกัน เพียงแต่ฉันไม่ได้เดินไปเพื่อจับจ่ายอะไร ฉันเพียงเดินเรื่อยเปื่อย..และชอบมองดูผู้คน เป็นอยู่อย่างนั้นในเกือบทุกๆ วัน จนฉันเริ่มรู้สึกเบื่อ..และหันกลับมามองหาคุณค่าในตัวเอง..
สมุดเล่มน้อย ที่บันทึกความงามทั้งในด้านวรรณศิลป์และทัศนศิลป์เอาไว้ ซึ่งแวะเวียนมาทักทายเราทุกๆปี หนึ่งในจำนวนนั้นคือ “สมุดบันทึกนิทานมูลนิธิเด็ก”